KISA BİR SÜRE TEKRAR İSTANBUL

İşin Türkiye ayağı burada anlattıklarımı eşe dosta kimi zaman daha esprili kimi zaman daha ciddi bir üsluple anlatmakla ve çalışma hayatıyla geçti. Sorular aşağı yukarı aynı. Ülke güzel mi, Bosna’da şu var mı, bu var mı, pahalı mı, hayat nasıl görünüyor, kızlar gerçekten güzel mi:)...  Bu şekilde başlayan genel sorular, benim oraya gittiğimde neler yapacağım ve oğlumun nasıl bir yuvaya gideceği gibi son derece şahsi ve belirsiz sorulara evrildi. Hatta sen orada ikinci çocuğu yap, gitmişken yüksek lisansı hallet, ehliyet kursuna da git, çalıştığın kurumun oradaki ofisinde işe devam et, mutlaka dil kursuna yazıl şeklinde envai çeşit akıl alıyorum. (Hepsi iyi niyetli, şüphem yok!)

Yeni bir ülke yeni bir hayat, planlamaya gelmez ama elbette kafamda gönlümde belli niyetler var, "Allah nasip ederse yaparız bir şeyler" diyerek geçiştiriyorum. Ancak Türk insanının başkalarının geleceğine ve hayatlarına ilişkin mahrem ve bıktırıcı sorularının biz Bosna’ya yerleştikten sonra da devam edeceğini biliyorum, bilmeme rağmen de geniş yüreklilikle ve umursamadan geçemiyorum doğrusu. Hayatı kontrol etmeye çalışmanın doğru olmadığını ben bilsem de başkalarına anlatmak kolay olmuyor. 

İçimde milyonlarca soru birikiyor. Bir ülkeye gidip, orada birkaç sene yaşamak bile başlı başına bir deneyim iken, bu deneyimi kılı kırk yararcasına planlayarak tatsızlaştırmanın ne alemi var? Ülkenin dilini ve kültürünü öğrenmeye çalışmak, insanlarıyla diyalog kurmak zaten kıymetli bir iş değil midir? Gitmiş iken, iyi bir işte çalışmak veya eğitim almak elbette çifte kazanım olur, ancak küçük bir çocukla kimseleri tanımadığınız bir memleket için bu beklentiler kişinin kendisini de ailesini de mutsuz eder. O nedenle şartlar müsait olursa önüme çıkacak fırsatları en iyi şekilde değerlendirme kararıyla, kendimi de ailemi de zorlamayacak en doğru adımları atmak niyetiyle 4 Nisan Cumartesi akşamı İstanbul-Saraybosna uçağıyla bir daha İstanbul’a ne zaman döneceğimi bilmeden uçuyorum.

* Uçağa binerken yaşadığım tatsız bir deneyimi paylaşmak istiyorum. Yanlışlıkla Saraybosna uçuşunun kapısında pasaport kontrolü yaptırmaya çalışan Riyad yolcusu Arapların arkasından personel "Geri zekalı bunlar" diye üstüne basa basa birkaç kez söyleniyor, elindeki Cumhuriyet gazetesini gururla herkese gösterme telaşında olduğunu hissettiğim Türkiyeli bir Boşnak da aynı kelimelerle personeli onaylıyor. Bir tür kompleks mi desem buna? Arap insanını küçümseyerek kendi milletini birkaç basamak üst sıraya taşımak veya ondan farklı olduğunu vurgulamaya çalışmak mı var bu tuhaf davranışların arkasında?